Een ferme ruk zuidwaarts voert ons vandaag over de hoogvlakten onder Madrid, waar de temperatuur regelmatig zakt tot +0 graden. De reisleidster van dienst heeft Banos de la Encina aanbevolen als pleisterplaats. Één hotel, één hele grote bus voor de deur, één budgetkamer vrij op zolder. Thank fuck. Eerst een drankje, dan een loopje. In het meest lawaaiige hotelcafè ooit - kun je je geen voorstelling van maken, maar geloof me, echt - gevelt een enorme glaswand met één van de meest spectaculaire uitzichten ooit. De tapas zijn van uitzonderlijke klasse en even uitzonderlijk goedkoop: 1 euro. We puzzelen er later een heel diner van samen.

Het loopje gaat steil naar beneden en omhoog, hotel en kasteel liggen op twee tegenoverliggende heuvels. En weer terug. Het dorp ligt er verlaten bij. Zit de hele bevolking in het cafè te kakelen? Het zou me niks verbazen. Olijvenland. De productie hier omvat meer dan die van Griekenland en Zambia samen. Zegt zij. Of iets dergelijks, want ik let niet altijd even goed op...

Semi-doodlopend Los Fayos, geplakt tegen loodrechte rode kliffen (waarin vele grotten), de stuwdam van Embalse del Val, met op de achtergrond het besneeuwde Moncayo Massief, blijkt een eigenaardig gehucht. Één horecagelegenheid annex hotel, één supermercado van twee vierkante meter, één kerk. Een dorp van niets zou je denken. Twee wandelboulevards, twee rijkelijk betegelde afwateringskanalen en verbazingwekkend cleane infrastructuur doen echter anders vermoeden. Tenminste twee van de grotten, hoog in de bergwand, zijn voorzien van solide trappenwerk. Op een paar plekken na lijkt hier gestrooid met geld. Inwoners? Zegge en schrijve 153. Raarrr...





We zijn nog geen vijf minuten ingecheckt of er cirkelen al gieren boven onze hoofdjes. Een loopje stuwdam, een loopje grotten. Kerkje doen. Wat trappen op, wat trappen af. Brugje over, ander brugje weer terug. Geen vervelend dorp hoor. De straatjes en stegen liggen er bekoorlijk verlaten bij. Hoewel? Bijna overal waar we gaan stoomt een geschorte oma Bates voorbij. Die doen we dus in zwart-wit.



Ondanks de Spaans-plastic inrichting van het bar-gedeelte is El Canton een bijzonder plezierige bedoening. Men spreekt er geen Engels, in dit geval een dikke plus. Het eten is van dik hout, het bier koud en goedkoop. Later die avond raak ik nog even verzeild in de onverlichte supermercado waar de rest van de bevolking concilie houdt en ik van schrik een zak chips aanschaf. Nog later kruipt er een enorme kudde insecten uit de hotelkamertegelvloer omhoog. Onze insectenfluisteraarster raadt mij aan het lek met tandpasta te dichten. Heb ik al verteld dat ik haar bij tijd en wijle geniaal vind? Nee? Houen zo...

We werpen een laatste blik op La Blanca Baja en zetten koers naar Plana de la Negra, waar volgens de Woestijnrat naast mij een bataljon of twee van die stapeldingen zich schuilhoudt. Dertig kilometer later blijkt dat ze die kunst tot in puntjes beheersen. Een wandeling naar de top van La Peña del Fraile, meer zit er niet in. We bedanken voor de eer. Meer te doen vandaag. Casa Rural en Los Fayos El Cantón, zet het bier maar koud...

Je bent nergens geweest wanneer je ergens niet hebt gedeeld op de diverse media. Natuurlijk doe ik daar zelf aan mee, de foto's die ik hier plaats zijn niet exclusief voor mij alleen. Ze zijn weliswaar onderdeel van een uitgedacht systeem om herinneringen te ordenen en snel toegankelijk te maken buiten de gemankeerde bovenkamer, maar ook om de verdwaalde kennis of familie te laten zien: hee, kijk, we leven nog. En hier nog wel. Of daar.



Eenmaal aangekomen bij het trefpunt van La Blanca Baja, een kleurige zandpilaar met horizontaal gedrapeerde rotsblokken op de top, staat van het kluitje bezoekers meer dan driekwart zichzelf digitaal te vermenigvuldigen. Ogenschijnlijk zonder interesse voor de bizarre symbiose van landschap en weer. De rol die de mens hierin speelt krijgt zo een totaal andersoortige invulling toebedeeld.



(boven en beneden) Het kan niet te gek. En dat zal iedereen weten. En wel meteen. Wij hebben tijd, vakantie en verbazing genoeg om het allemaal gade te slaan. Dit stel zoekt letterlijk het randje op. Zij plopt zeven kleuren in haar broekje maar laat zich evenzogoed gewillig meeslepen door de gedachte zodadelijk door Tom, Dick & Henriëtte gelijkt te worden. Spreekwoordelijke sisser. Helaas. Had best een kekke foto geweest, die ik zeker met de wereld zou hebben gedeeld. Zonder eigen snuit, dat dan weer wel...

Bardenas Reales is een semi-woestijnachtig landschap van 42.500 hectare. Even is er de vrees dat het hier wel eens druk zou kunnen zijn. Zaterdag, meivakantie, de aangeboden waar. Niet dus. We hebben de juiste ingang gekozen. Onderweg naar hèt uitkijkpunt (Cabezo de Castildetierra) worden we gepasseerd door drie auto's en peddelen ons slechts enkele stofwolkjes tegemoet. En dat over een kilometer of twintig.



Voor de rest kan ik tikken wat ik wil. Iedere zin zal met woorden van dezelfde strekking beginnen. Deze vier foto's geven een kleine impressie van La Blanca Alta...

Eerst even een kloostertje wegwerken: Monasterio de la Oliva, dan verder naar het eerste grote klapstuk van onze reis. Is this the way to Carcastillo? Yup Tony, dat is 'm. We zoeken de onverharde toegang tot Bardenas Reales. Ergens bij El Paso. Denk Ennio, fluit Morricone.



Natuurlijk rijden we verkeerd, pakken een klim teveel en passeren ongewild maar o zo gulzig een aantal hele vreemde nederzettingen uit de jaren zestig. Tumbleweeds en Spaghetti, Mexico, Mexicoooooh! Een kudde schaapgeiten denkt er het hunne van.



Dan, eindelijk, de broek alweer bijna opgedroogd, staat hij daar: de onverschrokken Pastor Bardenero. Hij zal ons de weg wijzen. Het gekozen adres ligt in een gebied waar slechts beperkt verkeer mogelijk is. Hadden we geen Jan, dan doopten we hem Bart...

De vrijdagmiddagborrel in Olite (Noord-Spanje) is een van de gezelligste die ik heb meegemaakt. Fun plein, gave kroegen, minimale prijsjes. Van alles en nog wat krioelt door elkaar. Ouders met kinderen. Opa's en oma's met ouders met kinderen. Supergezellig. En tataratatapas! Leuke straatjes, nieuw gerestaureerde ouwe shit. Fraaie hotelkamer. Jammer dat het wat aan de frisse kant is. En dat we er zo goed als geen foto's van hebben...

Gisette is onze volgende gastvrouw. Ze kan lullen als een Française zonder kop. En doet dat ook. In het Frans, wat wil je nog meer. Ze geeft twee bieren weg om ons vast te houden. Stockholm-syndroom alert! Fraaie kamer trouwens, vol met antieke spulletjes. Leuk gehucht ook, dat Châtres-sur-Cher, het winkelbestand is minstens twintig jaar terug overleden. We doen een loopje om te kijken waar we straks gaan eten. Volgens onze info zou Hotel de la Poste toch echt een Indiaas restaurant moeten zijn. Hoewel, Gisette brabbelde iets over donker Afrika. We gluren naar binnen. Er stuitert een niet nader te identificeren zwarte man naar buiten. En nu niet meteen gaan janken; we categoriseren blanke mensen ook. Wij, ja. Polen? Tjechen? Urkers? Laag-geletterde Amsterdammers? Ik bedoel maar. We reserveren voor acht uur. Reserveren? Giechel...



Twee kilometer naar links ligt Mennetou-sur-Cher. Middeleeuws. Alweer. Een stuk brakker dan al het voorgaande en daarmee multifactor charmanter. Zei ik charmanter? Yup, deed ik. Er wordt hier aan alle voorwaarden voor toerisme voldaan. De Cher stroomt er lustig op los, er is iets Middeleeuws te bekijken, de omgeving is groen, de mensen zijn vriendelijk. Winkels dicht, amper horeca, moet ik doorgaan? Soms is vakantie niet leuk, maar iemand moet het doen...



's Avonds 8 uur melden wij ons bij Hotel de la Poste. Eerst maar eens bieren op het terras. Een flink uit de kluiten gewassen herdershond wil met ons spelen. Wij zijn echter niet zo van de honden. De zoon van de baas bedient en eindigt elke bestelling met een trots 'bitte schön'. We nemen hem mee naar huis als niemand kijkt. Zijn Indiase moeder kan behoorlijk koken, maar spannend wordt het niet. De vader blijkt al even onnavolgbaar als zijn zoon. 'Can you eat as hot as me?', vraagt hij wanneer ik aangeef dat het wel iets pittiger had gemogen. Aardige mensen, en misschien wel de redders van een stervend dorp...

Ons eerste doel vandaag: Provins. Werelderfgoedlijst. Middeleeuws natuurlijk. Even zoeken, dom, het ligt vanzelfsprekend aan de bovenkant van het 'nieuwe' stadje beneden. Wat overigens behoorlijk ouzig genoeg is om een rondje in te dwarrelen. Indrukwekkend hoor. Niet alles is te bezichtigen zonder entree te betalen. Wij laten ons echter niet als toeristen exploiteren. Kun je over discussiëren, ga je niet winnen...

Revin ligt in een enorme lus van de Maas gefrommeld. Opvallend zijn de lange stegen richting rivier en wat vage vakwerkhuizen. We beklimmen al rijdend de Côte du Malgré-Tout, passeren een usual suspect (oorlogsmonument) en bereiken dan Faligeotte, het uitzichtpunt waar George Sand in gebreide onderbroek het plaatje waarschijnlijk even mooi vond als wij nu...





Een kleine tweehonderd kilometer naar beneden hebben we onze eerste overnachting geboekt: Orbais-l'Abbaye. Een B&B in Frankrijk, als dat maar goed gaat. Edoch, fraai aan het centrale plein gelegen huis, waar ook de abdij een postadres heeft, en de ambulante worstenboer in slaap is gevallen wegens chronisch gebrek aan klanten. Lullig modern ingericht is het plaatselijke, eveneens aan het plein gelegen, bierhuis. We doen er toch maar eentje. Alles ligt hier trouwens aan het plein. En alles valt hier ook uit elkaar. De B&B-Miep is van het arty-farty type. Werkelijk alles is volgekliederd met iets wat ik niet thuis kan brengen. Niet thuis wil brengen. Wanneer ik per ongeluk, weet ik veel, de deur tussen twee kamers open, krijg ik een übergoor matras in mijn gezicht gelanceerd. Eten doen we in Épernay. Ik een onwaarschijnlijk smakelijke Salade Landaise, gekookte kippenlevers, zij iets wat ik mij niet herinneren kan...